Miło mi poinformować, że dzięki interdyscyplinarnej pracy kilku zespołów z Polski został opublikowany bardzo ważny artykuł naukowy dotyczący krytycznej oceny parametrów stresu oksydacyjnego jako potencjalnych biomarkerów zatrucia tlenkiem węgla(II).
Wyniki tych badań rzucają nowe światło na parametry stresu oksydacyjnego u osób zatrutych czadem, gdyż dotychczas powszechnie panowało przekonanie o ścisłych korelacjach pomiędzy zmianami na poziomie biochemicznym, a ciężkością zatrucia pacjentów.
W klasycznej praktyce toksykologii klinicznej poziom karboksyhemoglobiny we krwi jest biomarkerem zatrucia tlenkiem węgla (CO), ale nie odzwierciedla pełnego obrazu klinicznego i nasilenia zatrucia. Biorąc pod uwagę artykuły sugerujące związek między parametrami stresu oksydacyjnego, a zatruciem CO, wydawało się rozsądne rozważenie tego tematu szerzej, włączając dane biochemiczne z badań eksperymentalnych (parametry stresu oksydacyjnego) oraz pacjentów zatrutych CO. Celem artykułu była krytyczna ocena parametrów związanych ze stresem oksydacyjnym jako potencjalnych biomarkerów do oceny nasilenia zatrucia CO i ewentualnej roli w podejmowaniu decyzji dotyczących leczenia. Oceniane parametry obejmowały aktywność przeciwutleniającą, w tym katalazę, glutation, grupy tiolowe i karbonylowe. Uzyskane wstępne badania obejmowały pacjentów (n = 82) przyjętych do Oddziału Klininiki Toksykologii Uniwersyteckiego Szpitala Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 2015–2020. Zatrucie zostało zdiagnozowane na podstawie wywiadu lekarskiego, objawów klinicznych i poziomu karboksyhemoglobiny we krwi. Próbki krwi do oznaczenia karboksyhemoglobiny i parametrów stresu oksydacyjnego były pobierane natychmiast po przyjęciu do oddziału ratunkowego. Do oceny nasilenia zatrucia zastosowano skalę zatruć CO wg. Prof. J. Pacha. W analizie końcowej stwierdzono istotne zmniejszenie aktywności katalazy oraz obniżenie poziomu glutationu u wszystkich zatrutych pacjentów w zależności od nasilenia według skali Pacha: I°–III° w porównaniu z grupą kontrolną. Z danych eksperymentalnych wynikało, że u zatrutych pacjentów stwierdzono m.in. istotny wzrost poziomu grup tiolowych , bez istotnych różnic w zależności od nasilenia zatrucia. Stosunek katalazy do glutationu oraz stosunek grup tiolowych do glutationu wykazywały najważniejsze różnice między pacjentami zatrutymi, a grupą kontrolną, przy czym w zatrutej grupie odnotowano istotny wzrost. Stosunki te nie różnicowały nasilenia zatrucia. Poziom grup karbonylowych był najwyższy w grupie kontrolnej w porównaniu z grupą zatrutą, ale nie miało to istotności statystycznej. Krytyczna ocena tych parametrów pokazuje, że wykorzystanie parametrów związanych ze stresem oksydacyjnym do oceny nasilenia zatrucia CO nie jest tak oczywiste jak dotąd sądzono i stanowi wyzwanie.
P. Hydzik, R. Francik, S. Francik, E. Gomółka, ED. Eker, M. Krośniak, M. Noga, K. Jurowski, The Critical Assessment of Oxidative Stress Parameters as Potential Biomarkers of Carbon Monoxide Poisoning, International Journal of Molecular Sciences 24 (13), 10784 (IF = 5.2, 140 pkt MEiN)
Comments